آلبر کامو (1913-1960) فیلسوف، نویسنده و روزنامه نگار فرانسوی است که دیدگاه و اندیشه های وی در زمان خود فلسفه پوچ گرایی را فرا گیرتر از همیشه ساخت. با این حال، او در یکی از مقالات خود نوشته است که تمام تلاش های خود را به مخالفت با فلسفه نهیلیسم اختصاص داده است و در عین حال تا جایی که امکان آن وجود داشت به مسئله آزادی فردی، پرداخته است. در سال 1957، به عنوان دومین برنده جوان پس از ردیارد کیپلینگ که در سن چهل و دو سالگی جایزه نوبل را از ان خود کرد، کامو جایزه نوبل ادبیات را در سن 44 سالگی به دست آورد و رکوردی ابدی را در تاریخ به نام خود به ثبت رساند.
با وجود اینکه معمولا منتقدین و خوانندگان در زمان حیات و نیز پس از مرگش تا به امروز، البر کامو را به عنوان پیرو جنبش فکری اگزیستانسیالیسم می شناختند، کامو هرگز خود را به عنوان یک متفکر متعهد به اگزیستانسیالیسم نمی دانست. در مصاحبه ای در سال 1945، کامو هر گونه پایبندی و عضویت در انجمن ها و گروه های ایدئولوژیک را رد کرد و سپس در پاسخ به یک سوال در این باره، چنین گفت: نه، من اگزیستانسیالیست نیستم. همیشه من و سارتر از این که نام های مان مدام با هم گره می خورد، متعجب می شویم”.
کامو در الجزیره دیده به جهان گشود و در دانشگاه الجزیره نیز به تحصیل پرداخت و سر انجام در سال 1936 فارغ التحصیل شد. مادرش اهل مینورکای اسپانیا بود و از یگ گوش کر بود و خواندن و نوشتن نیز نمی دانست. پدر او، لوسیان، کارگر و کشاورزی فقیر اهل فرانسه بود که در نبرد مارن در سال 1914 در زمان جنگ جهانی اول که به عنوان یکی از اعضای هنگ پیاده نظام زوآو خدمت می کرد، به شدت مجروح شد. سرانجام، پدرش به خاطر جراحات و زخم های عمیق در یک بیمارستان ارتشی درگذشت. کامو در طول دوران کودکی خود به همراه مادرش، در بخش بلکورت در الجزیره بدون داشتن حتی اموال ساده و اولیه زندگی، روزگار گذراندند.
نخستین اثر آلبر کامو با عنوان Revolte dans les Asturies ، که با همکاری Jeanne-Paule Sicard, Yves Bourgeois and Alfred Poignant نوشته بود، در ماه مه 1936 منتشر شد. این کتاب درباره شورش معدن چی های اسپانیایی بود که به شدت توسط دولت اسپانیا سرکوب شده بودند. در ماه مه 1937 او اولین کتاب خود را با نام L’Envers et l ‘Endroit نوشت و به ژان گرنیر اهدا کرد.
در طول جنگ، کامو به گروه مبارز مقاومت فرانسه پیوست که یک دفتر روزنامه زیرزمینی با همین نام نیز اداره می کردند. این گروه در برابر نازی ها فعالیت می کرد. در سال 1943، کامو به عنوان سردبیر این نشریه انتخاب شد. در ژوئن 1943 ، کامو اولین بار در جلسه تمرین نمایشنامه مگس های سارتر با او ملاقات کرد.
بهترین اثار البر کامو
زمانی که متحدین در اوت 1944 پاریس را آزاد کردند، کامو شاهد آخرین جنگ بود و تمام کم و کیف ماجرا را نیز چاپ می کرد. بلافاصله بعد از این رویداد در 6 اوت 1945، او جزء یکی از چندین ناشر فرانسوی بود که عملا مخالفت و انزجار خود را نسبت به پرتاب بمب اتم توسط ایالات متحده بر کشور ژاپن ابراز کرد. او در سال 1947 از گروه مبارز مقاومت فرانسه کناره گیری کرد. پس از جنگ، البر کامو به ایالات متحده سفر کرد تا در مورد تفکر و اندیشه های فلسفی فرانسوی به صحبت و سخنرانی بپردازد.
در سال 1949، بیماری سل به سراغش امد و پس از آن دو سال در انزوا زندگی کرد. در سال 1951، کتاب طاغی را منتشر کرد؛ یک تحلیل فلسفی از شورش و انقلاب که تفکر ضد کمونیستی او را به تصویر می کشید. کتاب طاغی موجب ناراحتی و انتقاد شدید بسیاری از همکاران و معاصران فرانسوی اش از او گردید و بین او و سارتر جدایی انداخت. کامو پس از این واقعه افسرده شد؛ و از آن پس شروع به ترجمه نمایشنامه کرد.
نخستین تفکرات و شرکت پذیری کامو در ادبیات حول محور فلسفه پوچ گرایی دوران می کرد. او این پوچ گرایی را به عنوان عواقب خواست انسان در رسیدن به معنا و مفهومی شفاف از نقش خود در یک جهان و شرایطی متضاد می دانست. همچنین این اندیشه در کتاب اسطوره سیسیفوس و در بسیاری از آثار دیگر او، مانند کتاب بیگانه و رمان طاعون، بیان شده است.
با وجود جدایی از سارتر، شریک ادبی و مطالعات خود، اثار کامو همچنان تحت عنوان اگزیستانسیالیسم طبقه بندی می شود. زیرا بسیاری از کاربردهای اخیر اگزیستانسیالیسم با بسیاری از ایده های عملی کامو همبسته است (مانند عناصری که در متون مقاومت، شورش و مرگ به کار برده است). او این نسبت را بارها و بارها در مقاله انیگما و جاهای دیگر رد کرده است. به هرحال، فهم و درک شخصی او از جهان (به عنوان مثال، بی تفاوتی خوش خیم در بیگانه) بدون شک او را از این انتقادات تا حدی جدا می کند.
در دهه 1950، کامو تلاش و کارهای خود را بر روی حقوق بشر متمرکز کرد. در سال 1952، وقتی سازمان ملل، اسپانیا را به عنوان یک عضو مشروع تحت رهبری ژنرال فرانکو پذیرفت، او از کار خود در یونسکو استعفا داد. در سال 1953، او از روش های بی رحمانه شوروی برای شکستن اعتصاب کارگران در شرق برلین انتقاد کرد. در سال 1956، او در برابر روش های مشابه در لهستان (تظاهرات در Poznań) و سرکوب نیروهای انقلابی مجارستان توسط شوروی در ماه اکتبر ان سال نیز به شدت اعتراض و مخالفت کرد.
از سال 1955 تا 1956، کامو برای نشریه L’Express مطالب می نوشت. در سال 1957 او جایزه نوبل ادبیات را برای خدمات ارزنده و مهم ادبی خود، که به صراحت و روشنی مشکلات و وجدان انسانی را در آن دوران نشان می داد، دریافت کرد.
سرانجام، در سال 1960، البر کامو در سن 46 سالگی در یک تصادف در نزدیکی Sens در Le Grand Fossard در شهر کوچک Villeblevin فوت کرد. دو اثر او پس از مرگ توسط فرزندانش منتشر شد. اولین اثر با نام مرگ شیرین (1970) که شخصیتی به نام مرسو، هم نام و شبیه شخصیت اصلی کتاب بیگانه دارد؛ درباره رابطه بین این دو کتاب هنوز بحث های علمی وجود دارد. دومین رمان ناتمام او به نام نخستین انسان (1995) روایت کننده داستان زندگی کامو در دوران کودکی اش در الجزیره است.
